Als je ziek bent, is je lichaam een ding dat los van je lijkt te bestaan. Iets wat niet doet wat je zelf had bedacht. De aardigheid van een beetje geregeld leven is dat je geest en lichaam ongeveer hetzelfde denken over het leven. Ik had nooit erg hoge verwachtingen van mijn lijf, wat dat betreft heb ik het al vroeg op een akkoordje gegooid tussen die twee en me erbij neergelegd dat ik geen ballerina zou worden. Maar ja, kanker is wel weer heel extreem de andere kant op.
Ik klamp me overigens nog steeds vast aan het woord 'waarschijnlijk' en probeer in de tijd tot er een definitief vonnis komt de tekenen van mijn lichaam te duiden. Zo heb ik veel baat bij wandelen. Gisteren lang gewandeld in mijn eentje, daarna nog een keer naar de stad gelopen met Diane, waarna we met Roos, Dolf en Jan eerst zijn gaan drinken in Café Mulder (ik geen alcohol, omdat dat geen leuke combi schijnt te zijn met oxycodon) en daarna eten bij het Eetcafé van de Markt. Ben je met je kop ook eens ergens anders. Wat ik opmerk is dat wandelen steeds beter gaat en dat voor een deel de verdoofdheid uit mijn voet verdwijnt (zat eerst in vier van de vijf tenen, nu nog in twee).
's Nacht wel opeens enorme last van been en scheuten in de rug, maar na twee langwerkende oxycodons en nog twee pijnstillers uiteindelijk wel in slaap gevallen. Zes uur. Eerstvolgende pijnstiller pas om 12 uur 's middags. Welke conclusie moet je daar nu uit trekken?
Vanmiddag vier kilometer naar het ziekenhuis gelopen. Lopen ging weer beter. heb voor het ziekenhuis maar het beeld 'Bloedsomloop' van Siep van den Berg gefotografeerd omdat ik bloed ging prikken. Volstrekt lege wachtkamer en dat is fijn, want in het Martiniziekenhuis zit je eerst in een wachtkamer te wachten voordat je naar binnen mag en als je eenmaal binnen bent is er nog weer een wachtkamer. Prikken ging in één keer goed en ik was meteen weer klaar. Ik had gerekend op even wachten na de wandeling, dus dat heb ik nu maar gedaan in hal.
Ik ben niet de enige zieke, zag ik, maar wie ziek is wordt ongekend egocentrisch, als een vrouw (m/v) tijdens de drie doldwaze dagen van de Bijenkorf. Ik wil het best en het snelst geholpen worden.
Ik moet ook nog een ct-scan ondergaan deze week, maar tot nu toe wist niemand hoe af wat.
Bij neurologie: 'Daar staat hier niets van.'
Bij bloedprikken: 'Dat weet ik ook niet.'
Ook nog geen telefoontje gehad van ziekenhuis of een briefje, dus dat zal wel gebeuren na de afspraak met de neurochirurg.
Bij elk klein pijntje elders in je lichaam: een uitzaaiing.
Na wandeling terug, 4 kilometer, weer totaal in de ontkenningsfase. Heerlijk om buiten te lopen. Op een gegeven ogenblik dacht ik zelfs: waarom ga ik niet normaal lopen in plaats van met zo'n strompeltje zoals ik nu al weken doen en het leek zelfs een paar honderd meter te lukken. Het is een bloedprop die slechts heel langzaam verdwijnt. Ik weet het bijna zeker.
Om 17.00 uur de volgende kortwerkende oxycodon. Heb ik toch vijf uur gedaan met die andere zonder expres pijn te gaan lijden omdat ik zogenaamd iets bewijzen moet.
Welke conclusie moet je daar nu uit trekken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten